زبانه ی انگور

خورشید در زبانه ی انگور می گریست

شب در طلوع دانه ی انگور می گریست

مرگ تو بی بهانه ترین قصه بود و چرخ

اینبار در بهانه ی انگور می گریست

جسم بلور و آیینه ی نازک تنت

در زیر تازیانه ی انگور می گریست

سم شعله می کشید به بال بلند تو

قلب تو در زبانه ی انگور می  گریست

رفتی و ابر بی سر خونبار گوئیا

در کربلا ترانه ی انگور می گریست

دریای چشم های عمیق خدای عشق

اینبار در کرانه ی انگور می گریست

تو کیستی که مرگ در آن لحظه ی شگرف

سوگ تو را به خانه ی انگور می گریست

رفتی و واژه های زلال کتاب چشم

در شعر غمگنانه ی انگور می گریست

رفتی و ساکنان زمان ضجه می زدند

مردی که در زمانه ی انگور می  گریست