آ فتاب چشمانت ، ابرهاي تيره آسمان دلم را خط زد. و تو جوانه نگاهم را با نور چشمانت آبياري كردي.حالا كجايي كه اين نهال به بار نشسته را نظاره گر باشي و شو لاي نياز را از شا نه هاي خسته ام دور كني؟

از غم ، وضو مي سازم و سجاده انتظارم را پهن مي كنم. اشك سوزناك دوريت كه بر گو نه ام مي ريزد. براي جشن بزگ آمدنت نذر مي كنم هجر تو را قر باني كنم. قلب ساعت خانه مان بي قرار تر از خون نگاه من است و نبض من، وقتي به ياد شنيدن صداي پايت مي افتم در لحظه آمدن، مانند كنجشكي كه در دست صياد اسير است ، مي ثپد.

بي تعارف، خسته ام از ندانستن جرمي كه به خا طرش اين چنين سر در گمم.خسته ام.بايد يادم بماند كه غريبه، فقط غريبه است و مسافر رفتني.اما تو هم يادت باشد قول داده بودي سر سجاده نماز صبح دعايم كني.مديوني اگر از ياد ببري!؟

............................

پيروز و پايدار